Συναδέλφισσες συνάδελφοι.
Άλλη μια ουσιαστική μάχη δόθηκε στις 14 Νοέμβρη, απέναντι στην αναλγησία της κυβερνητικής πολιτικής που διατηρεί την ομηρία σε δεκάδες χιλιάδες συναδέλφους, εκατοντάδες κενά και επιβάλλει την κανονικότητα των μειωμένων απαιτήσεων στη ζωή μας μακρυά από τις πραγματικές ανάγκες μας.
Ξεκάθαρα λέμε ότι η απάντηση που δώσαμε στη Χίο, ήταν κατώτερη των περιστάσεων. Αυτό η κυβέρνηση το μετρά για τα νέα κοστούμια που ετοιμάζει σε βάρος μας. Αυτό είναι και το άλλοθι του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού για να σηκώσει για άλλη μια φορά την παντιέρα της «αναποτελεσματικότητας» του αγώνα.
Στην Απεργία της 14/11/2018, στη Χίο, ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι συμμετείχαν αναπληρωτές που πρώτη φορά προσελήφθησαν και γενικά ένα κομμάτι των αναπληρωτών ή συμβασιούχων στο δημόσιο έκανε ένα ουσιαστικό βήμα, παίρνοντας μέρος στην ταξική μάχη μαζί με τους μόνιμους. Ένα τμήμα, πήρε μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση και την πορεία. Χαιρετίζουμε τη συμμετοχή των συναδέλφων, που παρά τα κηρύγματα μοιρολατρίας ξεπέρασαν τις αναστολές και απέργησαν.
Το ΔΣ, έγκαιρα, με πρόταση της ΑΣΕ (Π.Α.ΜΕ), που έγινε δεκτή, πήρε απόφαση για τη συμμετοχή στην απεργία. Ως Α.Σ.Ε στηρίξαμε την απόφαση , ενημερώναμε καθ’ όλη τη διάρκεια μέχρι τις τελευταίες εκλογές, στις περιοδείες στα Σχολεία – Νηπιαγωγεία, ακόμα και την ίδια ημέρα των εκλογών.
Συνάδελφοι, μακριά από τον αγώνα δεν υπάρχει ελπίδα. Ανέξοδοι αγώνες δεν υπάρχουν. Εμείς «χάνουμε» το μεροκάματο, όμως η λογική των μειωμένων απαιτήσεων μας οδηγεί στο να χάνουμε πολύ περισσότερα χρόνο με το χρόνο. Άλλοι εργαζόμενοι κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους με τη συμμετοχή στην απεργία και κάνουν το βήμα! Κάθε απεργιακός αγώνας είναι πολύ σημαντικός. Μια απεργία ειδικά με τόσο χαμηλή συμμετοχή, δεν μπορεί να φέρει τα πάνω- κάτω, όμως δείχνει πως δεν θέλουμε να επικρατήσει «σιγή νεκροταφείου» όταν γκρεμίζουν τη ζωή μας. Όσο επικρατεί η λογική της απουσίας από το συλλογικό αγώνα, θα ανοίγει η όρεξη στην κυβέρνηση για ακόμα χειρότερα.
Ανοίγει η όρεξη και στους συνδικαλιστές που στα λόγια ψηφίζουν υπέρ της απεργίας ενώ με τη στάση τους την υπονομεύουν (βλ. παντελή απουσία από τη συγκέντρωση των στελεχών της «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ» - που το προηγούμενο διάστημα συκοφαντούσαν την Α.Σ.Ε ότι «κοροϊδεύει τους αναπληρωτές» και οι ίδιοι ήταν για πολλοστή φορά απεργοσπάστες!!!! Αλήθεια, πως εκείνοι εννοούν την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους; Στα λόγια διορισμοί και στην πράξη απεργοσπασία;) ή εκείνων που σπέρνουν τη μοιρολατρία και την απογοήτευση, όταν δεν κουνούν το δακτυλάκι τους;
Αλήθεια τι έκαναν όλοι τους για την απεργία; Ούτε μια ανακοίνωση δεν έβγαλαν! Εκ των πραγμάτων παλιός και νέος κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός δεν θέλουν και δεν μπορούν να σηκώσουν ένα τέτοιο βάρος αφού είναι μέρος του προβλήματος όλα αυτά τα χρόνια, κομμάτι αυτής της πολιτικής.
Στο ΔΣ της ΔΟΕ οι πρώτες εκτιμήσεις τους ήταν «δάκρυα και πόνος» γιατί δεν γίνεται τίποτε! Και πώς να γίνει όταν οι ίδιες δυνάμεις άλλα ψηφίζουν στη ΔΟΕ, άλλα στην ΟΛΜΕ, άλλα στην ΑΔΕΔΥ και άλλα στη ΓΣΕΕ με αποκορύφωμα 14 Νοέμβρη απεργία της ΑΔΕΔΥ, 28 Νοέμβρη στη ΓΣΕΕ, διασπώντας το ενιαίο απεργιακό μέτωπο!
Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση εντείνει την τρομοκράτηση στα Σωματεία (βλ. εισβολή του ΣΔΟΕ στην ΕΛΜΕ Πειραιά, παρεμβαίνει σε μαζικές διαδικασίες εργατικών κέντρων με ασφαλίτες κλπ), είναι σε ισχύ ο απεργοκτόνος νόμος της, για το πώς θα αποφασίζουμε για απεργία, η συμμετοχή όλων μας στους αγώνες είναι παρακαταθήκη για να μείνει το όπλο μας αυτό ζωντανό.
Τα φλέγοντα αιτήματα του κλάδου και ειδικά των αναπληρωτών, όσο σωστά και αναγκαία κι αν είναι δεν θα μας χαριστούν. Ειδικά από όσους τόσα χρόνια μας τα αφαίρεσαν. Θα τα επιβάλλουμε με τους αγώνες μας κι αυτό δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε έργο «μιας πράξης». Όσα αφαιρούνται σήμερα, κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες στο παρελθόν. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Συνεχίζουμε με Σύλλογο διεκδικητικό, αγωνιστικό.
Νοέμβρης 2018